Psychoterapia w leczeniu zaburzeń erekcji

Zaburzenia potencji – leczenie niefarmakologiczne

Psychoterapia traktowana jako forma niefarmakologicznego leczenia wykorzystywana jest w przypadku niwelowania zaburzeń erekcji o podłożu psychogennym, chociaż bywa też stosowana jako uzupełnienie leczenia farmakologicznego bądź metoda dopełniająca, stosowana po przebytym leczeniu chirurgicznym.

Psychoterapia w przypadku zaburzeń erekcji może dotyczyć zarówno samego pacjenta (psychoterapia indywidualna), jak i obojga partnerów (terapia par). W terapii indywidualnej wykorzystuje się terapię psychoseksualną, przeprowadzaną w oparciu o zróżnicowane cele i założenia, właściwe danemu pacjentowi, dlatego ma ona – zgodnie z nazwą – bardzo indywidualny charakter i może dotyczyć zróżnicowanych technik. Natomiast terapia par może obejmować zarówno psychoterapię małżeńską lub partnerską, jak i terapię seksualną.

W pracy z pacjentem cierpiącym na zaburzenia erekcji często wykorzystuje się też inne metody psychologiczne, takie jak: poradnictwo seksualne i edukację seksualną, metody behawioralne treningowe, w tym trening komunikacji i trening zdolności interpersonalnych, koncentrację na doznaniach zmysłowych oraz systematyczną desensytyzację.

Każda z przytoczonych metod przed wdrożeniem powinna zostać zaplanowana w sposób indywidualny, z uwzględnieniem rzetelnej diagnozy zaburzeń.

Zasadniczo przyjmuje się, że psychoterapia mająca na celu eliminację zaburzeń erekcji powinna dotyczyć takich sfer jak: edukacja, zmiana dotychczasowych przekonań na temat seksualności, rozwijanie umiejętności radzenia sobie z lękiem przed kontaktami seksualnymi i ewentualnymi niepowodzeniami w tym zakresie oraz umiejętność rozwiązywania problemów dotyczących relacji w związku, zmniejszanie ryzyka wystąpienia zaburzeń w przyszłości.

Szansę na powodzenie wybranej metody leczenia są uzależnione nie tylko od wzajemnej współpracy pacjenta z terapeutą czy rodzaju zastosowanych działań, ale przede wszystkim od prawidłowej diagnozy, która powinna zostać oparta na rzetelnym i szczegółowym wywiadzie lekarskim, w razie konieczności uzupełnionym badaniami diagnostycznymi[2].

Podczas wyboru metody psychoterapii, poza wspomnianym wywiadem, konieczne jest przeprowadzenie szeregu psychotestów. Mają one za zadanie określić złożoność problemu oraz dostarczyć podstawowych informacji na temat istoty zaburzenia oraz pozostałych problemów, z którymi zmaga się pacjent, a które rzutują na jakość jego życia seksualnego (problemy w pracy, niepowodzenia w życiu rodzinnym, zaburzone relacje z partnerką).