Obniżenie poziomu testosteronu a zaburzenia wzwodu

Zaburzenia erekcji – postępujący problem

Zaburzenia wzwodu to popularny męski problem. Szacuje się, że na całym świecie cierpi z tego powodu aż 150 milionów mężczyzn[1]. Co gorsza, jest to problem postępujący. Wbrew pozorom, nie dotyczy on jedynie panów w średnim i starszym wieku. Także bardzo młodzi mężczyźni mają kłopoty z erekcją i utrzymaniem pełnego wzwodu lub nawet jego całkowitym brakiem.

Najczęściej odpowiada za to czynnik psychogenny: młodzież obawia się tego, jak wypadnie w oczach nierzadko starszej lub bardziej doświadczonej partnerki, jak również koncentruje się na ukryciu własnego braku doświadczenia.

Nieco starsi mężczyźni też mogą mieć problemy z potencją. W ich przypadku czynnik psychogenny działa nieco inaczej: z reguły za brak erekcji odpowiada napięcie psychiczne związane z życiem zawodowym lub osobistym.

Często kłopot występuje u mężczyzn, którzy mają problemy w pracy lub w relacji z partnerką. Jest tym dotkliwszy, że to właśnie w tym okresie najczęściej para stara się o powiększenie rodziny. W przypadku młodych mężczyzn zazwyczaj stosuje się psychoterapię obniżającą poziom stresu oraz podtrzymujące łagodne leczenie farmakologiczne.

Obniżenie testosteronu w późnym wieku – jak wpływa na organizm?

Panowie w starszym wieku często borykają się z zaburzeniami erekcji. Winne są temu otyłość, cukrzyca, farmakoterapia niektórych chorób przewlekłych czy brak aktywności fizycznej. Jednak należy pamiętać, że w naturalnym procesie starzenia się organizmu obniża się także ogólny poziom testosteronu – a to również może wpłynąć na ewentualne problemy ze wzwodem. Spadek testosteronu związany z fizjologicznym starzeniem się organizmu mężczyzny nazywamy andropauzą[2].

Objawami są między innymi zmniejszone libido, pogorszenie samopoczucia, częste zmęczenie, rzadsze i słabe erekcje, zmniejszenie masy mięśniowej, zwiększenie tkanki tłuszczowej, zaburzenia snu, zwiększona suchość skóry oraz potliwość. Najczęściej andropauzę diagnozuje się na podstawie urologicznego wywiadu lekarskiego. Kolejnym krokiem jest badanie krwi (poza podstawowymi badaniami – także oznaczenie poziomu testosteronu i prolaktyny) oraz badanie neurologiczne: andropauza często bowiem wpływa na funkcje poznawcze.

Następnie pacjent zostaje skierowany do odpowiedniego specjalisty: seksuologa, psychiatry, psychologa lub terapeuty. Co ciekawe, zauważono, że osoby, które lepiej znoszą perspektywę starzenia się organizmu, dłużej zachowują funkcje seksualne.

Czy andropauzę się leczy?

Wdrożenie i sam wygląd terapii andropauzy zależy w dużym stopniu od potrzeb i oczekiwań pacjenta. Obniżenie poziomu testosteronu zazwyczaj korygowane jest za pomocą hormonalnej terapii zastępczej – ART.

Znacząco poprawia ona możliwości seksualne oraz niweluje inne negatywne skutki obniżenia się poziomu hormonów męskich we krwi; powoduje przyrost masy mięśniowej i zanik tkanki tłuszczowej. Jednak ART budzi wiele kontrowersji ze względu na możliwość wystąpienia negatywnych objawów ze strony behawioralnej; oddziaływanie układu hormonalnego na psychikę człowieka jest bowiem dość spore.

Bezpieczniejszą formą terapii jest natomiast farmakoterapia przy zastosowaniu inhibitorów PDE-5, czyli między innymi popularnego sildenafilu. Aż 89% leczonych sildenafilem deklaruje poprawę swoich możliwości seksualnych i zwiększenie satysfakcji z życia intymnego[2]. Trzeba jednak pamiętać, że nie mogą ich stosować pacjenci przyjmujący niektóre leki kardiologiczne, stąd w przypadku występowania schorzeń układu krążenia najpierw należy skonsultować się ze specjalistą.